(Pisanje upereno bošnjačkoj ulemi i akademicima, koji umjesto da seriozno izučavaju i analiziraju razvoj svetske civilizacije, a imaju tragovi, oni povijesne laži uzimaju kao naučne istine i time, osim što su slagani i što su u laži, svojim tobože akademskim znanjem u laž uvode i one koji bi mogli da budu istinska ulema i akademici. Zato, moja je obaveza da upućujem na Istinu!)  U više radova obznanio sam povijesne činjenice o progonima muslimana iz evropskih država, a da bi to Bošnjak počeo nešto serjoznije analizirati i uvjeravati se u predočeno moram to i više puta ponoviti jer se Bošnjak, a ljubitelj naše povijesti, nije navikao čitati tako nešto. Bošnjaku, kao ni drugim narodima našeg okruženja, nije jasno da su u evropskim državama sve do dvanaestog stoljeća, a u nekim državama, a danas sa većinski kršćanskom populacijom, i nekoliko stoljeća kasnije, živjeli i muslimani kao autohtoni narod te da su kao muslimani organizovali svoje zajednice na Kur'anskom učenju, a ne da su na Balkanu i Srednjoj Evropi islamizacijom nakon, kao, Turskog osvajanja tih zemalja i kao konvertiti u Islam uživali na kršćanskoj zemlji, ili ako se radi o zemljama Mediterana npr. Španija, Sicilija, konkretno Italija, ili pak na Atlantiku Portugal da su tu zahvaljujući, kao, arapskim osvajanjima i opet islamizaciji.

Ta laž o turskom ili pak arapskom osvajanju evropskih naroda i islamizaciji i danas, u zvaničnoj interpretaciji povijesti, egzistira, kako kod kršćana, tako i kod muslimana bivše Jugoslavije, Albanije, ne izuzimajući ni Turke, pa ni one na Arapskom podkontinentu, jer i jedni i drugi i treći uče onu povijest koju preferiraju svi zvanični povjesničari ovih država, a koju su tokom prošlih stoljeća nametnuli kršćanski povjesničari. Ta ''zvanična'' povijest satkana je na povijesnim konstrukcijama ili istinski rečeno na laži, jer za osnovu razvoja evropske civilizacije uspostavljena je matrica u smislu; Evropa se civilizacijski razvijala na kršćanstvu i oni sva povijesna gibanja u Evropi provlače kroz tu matricu, a sve to na intelektualnu žalost svih onih za koje je kršćansko katolička laž postala povijesna činjenica!

Civilizacijski, a povijesno, Evropa je do trinaestog stoljeća građena na monoteističkom učenju o stavaranju i svoje vladanje je temeljila na čistom Monoteizmu, a ne na nekom za monoteiste idolatrijskom vjerovanju, a kada to obrazlažu kršćani oni monoteističku vlast u evropskim državama opisuju kao paganstvo. Temelje evropske monoteističke vladavine udario je Alexandar-Iskender Makedonski koncem IV. stoljeća stare ere razrješujući Gordijev čvor, (u Svijetu je do tada bio konglomerat raznih vladavina) kada je pohodio čitav Svijet, ali je prvo išao na Zapad, (Kur'an; XVIII. 83-100), a na doktrini upravljanja državom koju je razradio njegov učitelj Aristotel koristeći, kao osnovu za svoje djelo, Stari Zavjet, jer je Aristotel bio monoteist.
Alexandar je Evropu podijelio na dva carstva i ne zato da se sukobljavaju nego iz razloga lakšeg organizovanja jer su to bila dva različita geografska područja. Zapadno Rimsko carstvo sa sjedištem u Rimu i Istočno sa sjedištem u Vizantu-Carigradu. Carstva su bila sastavljena od manjih političkih tvorevina-kraljevina. Interesanto, za legitimitet kao i legalitet svaki od kraljeva neke od država bio je nosilac Alexandrove krune, a nama se to ne prezentuje. Razmislite zašto? (Ovaj podatak o Alexandrovoj kruni naći ćete u Evlijinom dnevniku iz Bosne kada je sa muslimanima Balkana učestvovao u pokušaju oslobađanja Dalmatinskih gradova od pokoritelja evropskih katolika.)

Linija razgraničenja carstava na Balkanu bila je linija koja je razdvajala Ilirikum od Mesije. Istočni dio Balkana u kome je bila današnja Srbija pripadao je Istočnom rimskom carstvu dok je zapadni dio Balkana u kome je bila i Bosna bio u sastavu Zapadnog rimskog carstva.
Tragovi Rima i danas su vidljivi u svim enklavama Svijeta u kojima je Alexandar uspostavljao monoteističku vladavinu kako u Britaniji tako u cijeloj Evropi, a pogotovo na Mediteranu, Sjevernoj Africi, Srednjoj Aziji, Indiji, u Kini i na Indonezijskim otocima.
Vjera na kojoj su egzistirala oba carstva bio je Monoteizam, a Knjiga na kojoj se uspostavljalo vladanje bila je Objava od Boga, Stari Zavjet.

Međutim, nakon pojave Issa a.s. i njegovog upliva na međuljudske odnose, a zahvaljujući Objavi koju je dobio od Allaha dž.h. na kojoj je Issa a.s. civilizacijski unapredio te odnose, kod nekih pojedinaca počeće izvan prirodno, idolatrijsko, veličanje Issa a.s. kao Bogočovjeka. Veličajući i glorifikujući Issa a.s. kao onoga koji stvara definisaće se novo vjersko učenje koje pojedini filozofi, tog vremena, definišu kao Svetotrojno vjersko učenje gdje se Issa a.s. glorifikuje kao Bogočovjek i kao onaj koji ima upliva na stvaranje, a na kome će oni, kada se steknu uslovi, pokušati uspostavljati vladanje. Na definisanju Svetotrojnog vjerskog učenja najviši doprinos dao je Grigorije Nazijanski (330-389) nazvanim Grigorije Bogoslov, jer je on napisao slovo o Bogu kao jedinstvu oca sina i svetog duha (Sveto Trojstvo)

Ovo vjersko učenje postaje opoziciono učenje Monoteizmu, ali na njemu se, u Evropi, neće moći uspostavljati vlast, jer populacija tog vjerskog učenja nema dovoljan broj pristalica u nekoj od država da bi mogli na svojim definisanim zakonima, koje pripisuju kao Božiji, uspostavljati svoje vladanje, jer se i dalje u evropskim državama vladavina odvija na monoteističkom vjerskom učenju, a u tom periodu vladanje je arijanskog modela izvedenog iz Objave koja je stizala Issa a.s. koje će polovinom sedmog stoljeća biti nadgrađeno do Avarizma, novog modela monotestičke vlasti, koje svoju osnovu ima u Islamu i to će trajati do početka trinaestog stoljeća.
Monoteističko vjersko vladanje koje se se odvijalo u evropskim državama imalo je ove periode trajanja.
Prvi period monoteističkog vjerskog vladanja trajao je od vremena kada na Starom Zavjetu Alexandar-Iskender Makedonski koncem četvrtog stoljeća stare ere uspostavlja svoje monoteističko carstvo na širokim svjetskim prostorima od Britanskog otočja na Zapadu do Filipinskog i Jugoistočnoazijskog otočja na Istoku. U svoju misiju Aleandar je krenuo iz Trakije pa kroz Srednju Evropu, došavši do Britanskog otočja. Zato je Alexandar, onovremeno, u narodu i prozvan Dvorogi-Zullkarnein, jer je spojio do tada nespojivo. Jer, sada su dva zemaljska roga, jedan na Zapadu, a drugi na Istoku, u istom carstvu u kome se vlast odvija na vjeri u jednog Boga. Pripisivanje Rimu višeboštva, a nekim dijelovima Evrope paganstvo su izmišljotine i sve u cilju da se dušmani ne dosjete da je to bila monoteistička vlast. Kako lapandramo povijest i uspjeli su.
Iz Alexandrovog perioda monoteistima su, kao kulturološka obilježja, ostali mnogi simboli, koje će monoteisti i dalje koristiti, kroz sve faze razvoja država na monoteističkom vjerskom učenju, a ovdje ističem zastavu sa dvoglavim orlom, ljiljane, pleter, rozetu i polumjesec i zvijezdu.
Neke od tih simbola, u današnje vrijeme, koriste i svetotrojni vjernici, a to njima kulturološki ne pripada. To koriste iz razloga povezivanja današnje situacije sa nekom koju su oni kao živjeli, jer je narod koji je prije njih stvarao te države, a koje su oni silom u zadnjim stoljećima ostvarili, bili monoteisti i koristili te simbole. U Francuskoj i Italiji ljiljanima se nadahnjuju katolici, a ljiljan je simbol Monoteizma. U Srbiji i Crnoj Gori na državnoj zastavi je dvoglavi orao. I, to su mogli biti simboli tih država ali iz vremena kada su u njima vladali monoteisti, jer to je simbol Alexandrove monoteističke tvorevine i nikako Svetotrojstva. Na zastavi Albanije je takođe dvoglavi orao. Taj simbol nije u suprotnosti sa kulturološkom tradicijom Albanaca jer su albanski muslimani autohtoni narod monoteističke provenijencije koji svoju kulturološku osnovu nose iz Alexandrovog perioda. U kulturološko monoteističko naslijeđe spadaju i određeni dani u godini u kojima su monoteisti, dakle muslimani, održavali narodna veselja. Jedan od tih dana je i Aliđun. Drugog avgusta, svuda na Balkanu muslimani su teferičili. Na pogodnom i ravnom terenu, obično uz rijeku, po čitav dan trajalo je narodno veselje. Igrala se kola. Okretali janjci. Nadmetalo se u snazi i vještini. Djevojke su svojim šarmom, okićene dukatima i ružama kao i narodnim odjevnim rukotvorinama privlačili momke, a ovi svojim umijećem i snagom pokazivali spremnost za novi život. A zapravo bio je to praznik rada. Narod je sredio ljetinu. Trava je pokošena, sijena sadivena, pšenica, raž i ječam požnjeveni i u hambare lagerovani. Povrće je u punom razvoju, kukuruz izperčino i ometno i bilo je potrebno nakon svih tih radova opustiti se, razveselit, ali i upoznati druge osobe i slično. Tako se i dešavalo i bez ikakvih vjerskih manifestacija.
I znate šta se desilo?
Sve te dane pravoslavna crkva uze kao svoje.Smjesti ih u pravoslavni kalendar i danas tvrde da je to isključivo njihova kulturna tradicija, a ako to praktikuju i dalje muslimani onda to rade iz razloga što su bili u pravoslavlju i kao nakon islamizacije zadržali iste. Takvom stavu pravoslavne crkve kumovali su i naše vjerske vođe, a naročito oni iz Jugoslavija. Počeli su vjerski nauk izučavati kod Arapa. Druga podneblja i sasvim druga kulturološka tradicija. Sve prije Objave Muhamedu a.s. ovi proglasiše paganstvom. Za praznovanje priznaju samo dva Bajrama i kao to je u skladu sa kulturološkom tradicijom muslimana-sunet. Neznalice, odbaciše sve ono što je monoteistička civilizacija iznjedrila i kao da je Monoteizam prvi proklamovao Muhamed a.s. i kao da je od tada Islam kao ljudska duhovnost i pokrenut. A na stotine Kur'anskih ajeta govore o Božijim Objavama i činjenici da je Islam samo nadgradnja, tj. kruna Monoteizma, a da su narodi sve i do Objave Muhamedu a.s. bili organizovani u države po Allahovim Zakonima, a to naročito potencira i Allah dž.h u Suri XVIII. 83-100. gdje se i govori o Alexandru i uspostavi monoteističkih država.
Ovakvi stavovi te kvazi uleme o razvoju Islama koriste i kršćani da bi u svojim tvrdnjama isticali da je Islam mlađa vjera od Kršćanstva.
Kada uporedimo današnju vjersku sliku iz onih svjetskih enklava u kojima je Alexandar uspostavljao vlast i vjersku sliku Alexandrovog perioda zaključujemo da je i danas u tim enklavama dominantan Islam, a to iz razloga što je Islam samo kruna Monoteizma pa i onoga po kome se vladalo u Alexandrovo vrijeme. Za umne tu je i odgovor na pitanje od kuda Islam u Evropi, u Srednjoj Aziji, u Indiji, u Kini, Sjevernoj Africi te na Filipinima i Indonezijskim otocima i drugdje po čitavom Svijetu do kuda je dopro Alexandar, a ne da je nametan silom tj. osvajanjem ili zahvaljujući trgovcima i moreplovcima. Bože pameti!?
Danas ga jedino u onom obimu nema u Evropi jer su ga kršćani tokom srednjih stoljeća genocidom nad muslimanima zatrli.
Period vjerske monoteističke vladavine koju je u Svijetu instalirao Alexandar Makedonski nazvan je Rimski period i trajaće sve do njegove nadgradnje na Arijanizam-Gotizam koji započinje polovinom četvrtog stoljeća nove ere. U povijesti koja se izučava nametnuta je laž o sukobima Rimljana i, kao, novih vladalaca Arijana ili Gota. Nikakvih sukoba nije bilo, jer se vladavina i dalje odvijala na monoteističkom vjerskom učenju proisteklom od istog Apsoluta. Dakle, arijansko ili pak gotsko vladanje nije provođeno silom jer bila je to samo nadgradnja i uspostava monoteističkog vjerskog vladanja na jedan viši demokratski nivo u odnosu na ono vladanje po kome se vladalo u rimskom periodu. Arijanizam je svoje vladanje zasnivao na Božijoj knjizi, a model te vlasti razradio je Arije uobzirujući onu Objavu koju je dobijao Issa. a.s.
I da naglasim da niti Arijani pa ni Goti, a pogotovo Avari nisu neka široka skupina naroda istog genetskog koda nego su to nazivi za narode iste vjere, a ta vjera bila je monoteističkog karaktera. Mada, Avari ili Obri su Dagestanski narod koji je u sedmom stoljeću na postojeće monoteističko vladanje Evrope-Arijanizam inkorporirao novo monoteističko vladanje s obzirom na Časni Kur'an. I od tada se u Evropi vlast odvijala na časnom Kur'anu, a kao model te vlasti bio je avarski model. Tako kršćani, u povijsti, sve one koji su arijansko vladanje nadgradili do avarskog modela prozvaše Avarima. Osmanski model islamske vlasti je nešto savremeniji model, od avarskog modela jer je od uspostave avarskog sistema do osmanskog cca. sedam stoljeća, a za to vrijeme islamska civilizacija imala je svoj izuzetan napredak.
Već sam natuknuo: Treći period monoteističkog vladanja u Evropi započinje polovinom sedmog stoljeća kada na učenju Časnog Kur'ana Avari razrađuju Zakon-Šerijat po kome se počinje vladati u svim državama Alexandrovog carstva. Tada Islam postaje državotvorna vjera i u evropskim državama. Ovaj period monoteističke vlasti u Evropi prepoznajemo kao Avarizam.
Da naglasim da Avari, kao ni Arijani-Goti, uspostavljajući svoju vladavinu nisu ništa osvajali, a niti rušili. I jedni i drugi su samo nadgradnjom starog monoteističkg sistema vlasti doveli do novog savremenijeg nivoa monoteističke vlasti. Avari su to uradili na način da su na učenju Časnog Kur'ana napravili model po kome se, nakon njihove interpolacije istog u raniji vladajući sustav-Arijanizam, vladalo u svim državama Evrope. A mi blebećemo (da, da blebećemo, jer za laž je to najprikladniji izraz) o avarskom nadiranju u Evropu i sukobima-ratovima i nasilnom avarskom uzimanju vlast od evropskih katolika. Period avarskog vladanja u Evropi, počevši od druge polovine sedmog stoljeća, trajaće u nekim državama sve do trinaestog i četrnaestog stoljeća kada katolici počinju rušiti ovaj sistem vlasti i uspostavljati novu teokratsku vlast na Kršćanstvu. A u Bosni, Hrvatskoj, Južnoj Austriji Slovačkoj te Mađarskoj i Balkanskim državama nije došlo do fizičkog rušenja avarske vlasti, jer muslimani ovih enklava ujedinjuju se u novo islamsko carstvo preko TURSKE PORODICE OSMANOVIĆA, koji prave novi savremeniji model islamske vlasti na kome će i dalje, u ovim zemljama, uspostavljati islamsku vlast, ali sada uz novo organizovanje. Islam je u ovim zemljama bio vladajuća vjera, ali to tako nismo učeni. Avarski sistem islamske vlasti u Bosni i dan danas ima svoje tragove, ali naša ulema i ''akademici'' za svoje neznanje koriste lažnu literaturu, dakle ne izučavaju i zato blebeću da je Islam u Bosni 600 godina te da je tu iz razloga Turskog osvajanja i islamizacije.
Da napomenem: Tek uspostavom kršćanskih država u Evropi počinju se voditi vjerski ratovi tj. ratovi za prevlast Kršćanstva nad Monoteizmom, a to je otpočelo tek koncem dvanaestog stoljeća i to prvo u Francuskoj. Do tada Svijet je živio u miru, jer se vladalo na istoj vjeri na Monoteizmu.
Dakle, tek početkom trinaestog stoljeća monoteističko vladanje, na kome su počivale sve evropske države, počeće ratovima rušiti kršćani koji su za nekih devet stoljeća svoje egzistencije, a to ga dođe od druge polovine četvrtog stoljeća, kada je Kršćanstvo i definisano kao Svetotrojno vjersko učenje, pa do konca dvanaestog stoljeća, u nekim Evropskim enklavama postali brojni da su na svom Svetotrojnom vjerskom učenju mogli uspostavljati i državnu vlast. I tek tada u Evropi po prvi put ostvaruje se kršćanska teokratija, a onda za slijedećih pet stoljeća ratovima i progonima muslimana, a nikakvih dvovjernih katara tj. patarena, koje nazvaše, sa njihovog vjerskog aspekta, hereticima katolici ostvaruju državotvornu vlast u većini evropskih država. Tek u zadnjim stoljećima drugog milenija Evropa većinski postaje kršćanska. Laž je da se Evropa civilizacijski razvijala na Kršćanstvu.
Kroz srednja stoljeća, a to je period kada katolici ruše islamske teokratije po Zapadnoj Evropi, muslimani Srednje Evrope i Balkana organizuju se u islamsko Osmansko carstvo kako bi i dalje ispoljavali svoje vladanje na Šerijatu. Kršćani Evrope i dalje imaju za cilj progon muslimana iz Evrope da bi kroz šesnaesto i sedamnaesto stoljeće dijelom srušili i novoorganizovanu muslimansku vlast kroz Osmansko carstvo, a to su Južna Austrija, Slovačka, Slovenija, Hrvatska i Mađarska. Nakaon kršćanskog osvajanja ovih zemalja Bosna je bila prva zemlja Osmanskog carstva koju su katolici ciljano trebali okupirati. Međutim, Bosna i ostale zemlje Balkana, jugoistočno od Bosne, uspijevaju se oduprijeti napadima kršćana katolika, a najznačajnija bila je pobjeda Bošnjaka nad katolicima 1737. godine u boju kod Banja Luke. Da je tada Bosna poklekla pitam se gdje bi Bošnjaci danas obitavali?
Od tada počinju da se šire povijesne laži o razvoju Evrope na Kršćanstvu, a to je naročito izraženo koncem osamnaestog, devetnaestog i dvadesetog stoljeća nakon prestanka papskog teritorijalnog osvajanja, te uspostave nacionalnih država i rušenja Islamskog komonvelta-Osmanskog carstva, tako da je laž o kršćanskoj Evropi danas postala povijesna istina.
Bosna, Kosovo i Albanija su tri evropske države čije je većinsko stanovništvo i dalje sa vjerskim monoteističkim učenjem koje nose još od perioda Ilira, dakle i Rima, i nisu i jedini, jer tu su i muslimani: Srbije, Sandžaka, Bugarske, Crne Gore, Sjeverne Makedonije, Grčke kao i muslimani evropskog dijela Republike Turske i svi kao autohtoni muslimani ovih država.
Treba znati da su kršćani, dok su evropske države održavane na monoteističkom modelu vladanja, tamo gdje su bili brojni, u međusobnim odnosima primjenjivali svoje vjerske zakone, jer su kod monoteista prihvaćeni kao idolo poklonici, ali nisu mogli imati uticaja na opću državnu vlast. Dakle, u monoteističkim državama kršćanima je bilo omogućeno da međusobno praktikuju onose satkane na svojoj vjerskoj knjizi-Bibliji, a oni to svoje demokratsko pravo, koje im je omogućila monoteistička vlast, sada kroz povijest proturaju kao da su bili apsolutni vladaoci.
Kroz srednja stoljeća, počevši od konca dvanaestog stoljeća, evropski kršćani vremenski polahko ostvaruju zacrtani cilj – a već ranije naglašen njihov imperativ uspostavljnja, tamo gdje su brojniji, kršćanskih država, ali proklamujući da u datoj državi može biti jedino zakon njihove vjere, a narod te iste vjere. Od tada i počinje evropski mračni period, jer će katolici na sili zauzimati gradove i sela ubijajući, vješajući, čejrečeći, paleći na lomačama ugledne muslimane kako bi ostale zastaršili progoneći ih u islamske zemlje. Šta su sve preživljavali muslimani Evrope, tog perioda, možete naći u literaturi, ali tu se ne govori o muslimanima nego o nekakvim hereticima što je takođe laž. Moja dužnost je narod upućivati na istinu.
Ostvarujući svoj cilj, ubistvima i progonima, radnjama definisanim kao genocidom u Zapadnoj i Južnoj Evropi kroz trinaesto, četrnaesto, petnaesto, šesnaesto i sedamnaesto stoljeće u zemljama Zapadne, Srednje, Sjeverne i Južne Evrope nestaće muslimana, mada ima naznaka da su se i koncem XVIII. stoljeća na teritorijama Holandije, Danske, Mađarske, Poljske ali i Njemačke odvijali sukobi prestalih muslimana ovih zemalja i katolika gdje muslimanskim jedinicama, ovih enklava, u pomoć pristižu i Bošnjaci.
Muslimana, koncem XVI.stoljeća, nema više na Britanskom otočju, Portugalu, Španiji, Francuskoj, Engleskoj, Italiji , Njemačkoj, Zapadnoj Austriji, Švicarskoj, Skandinaviji tako da je trebao, vremenom, a prema kršćanskom planu, doći na red i ovaj naš evropski balkanski dio za njihovo čišćenje.
U svim zemljama, iz kojih su protjerali muslimane, formirani su sudovi inkvizicije koji će suditi onima koji su ostali i izvršili prevjeru iz islama u katoličanstvo ali i dalje, kod kuće, ispoljavaju islam. Oni će stradavati na grozne i ničim opravdane razloge: Osim svirepih mučenja, biće spaljivani na lomači, ali i sa smaknućima odsjecanja glave. Nema države, u sada kršćanskoj Evropi, a da nije bilo na hiljade takvih presuda. U Njemačkoj je tokom XVII. stoljeća stradalo od inkvizicije na desetine hiljade nedužnih muslimanki koje su prije nego što su spaljene na lomači proglašene vješticama. Bile su to samohrane majke čiji su muževi izginuli ili pobijeni, a one sa čeljadi pokrštene. Sve se to dešavalo i u susjednoj Hrvatskoj.    bosnjaci.net