Kroz drugu polovinu XVII. stoljeća dešavaće se žestoki sukobi muslimana Osmansog carstva i udruženih katoličkih snaga Srednje Evrope, a sve iz razloga što katolici Evrope kidišu na muslimanske teritorije. Od 1664. godine i Gothardske bitke pa sve do 1699. godine, trajaće sukobi u tom dijelu Evrope. Počevši sa Gothardskom bitkom koju su muslimani izgubili, a onda poslije 1683. I Bečkog rata katolici će progoniti, i prognati muslimansko stanovništvo Bavarske, ali i južnih pokrajina Austrije kao i današnje Slovačke, a u kasnijim vremenima to će uraditi i iz ostalih teritorija Srednje Evrope; Mađarske, Hrvatske, Slavonije kao i Vojvodine i sve do Bosne i Srbije. 1683. godine islamske jedinice sastavljene od muslimana ovih krajeva: Like, Hrvatske, Slavonije, Bosne, Srbije, Crne Gore, sa muslimanima Mađarske pod vođstvom Kara-Mustafa paše dolaze pod zidine Beča u namjeri da Beč vrate njegovom prognanom muslimanskom stanovništvu. Stavljaju Beč pod opsadu i čeka se odluka ili o predaji ili o napadu. Međutim, desilo se ono što se desilo. Osvajačima Beča dolazi pomoć u jedinicama sastavljenim od katolika: Poljske, Češke, Slovačke i domaćeg katoličkog življa koji pod komandom Jana III Sobojskog uspijevaju iznenaditi muslimanske jedinice, tako da među muslimanskim jedinicama dolazi do sloma i rasula.
 

Te 1683.desetkovane muslimanske jedinice bile su prisiljene na povlačenje. Katolici su ovu muslimansku razbijenu vojsku potiskivali preko Slovenije, Hrvatske i Slavonije za Bosnu i Srbiju. Sa muslimanskom vojskom povlačilo se i muslimansko stanovništvo dijela Austrije, Slovenije, Hrvatske i Slavonije, jer su se plašili stradanja koja bi ih mogla zadesiti, kao što se dešavalo sa ostalim evropskim muslimanima, kada su njihove države podpadale pod kršćanskokatoličku vlast, ali i zbog činjenice da musliman mora izvršiti hidžru ako bi pao pod nemuslimansku-idolatrijsku vlast. Bilo je to muslimansko autohtono stanovništvo evropskih zemalja i nikakvi Turci, a niti prevjereni katolici. Danas genetskom analizom dolazimo do potvrde ove činjenice jer među Bošnjacima, kao i kosovskim i crnogorskim muslimanima pa i Turcima ima jako mnogo populacije koja u svom genetskom naslijeđu nosi gene starih evropskih naroda. Da je u Beču u ranijim vremenima živjelo i muslimansko stanovništvo potvrda je i do danas sačuvana munara uz jednu crkvu koja je prepravljena od džamije. Za munaru Austrijanci kažu da su je napravili u čast pobjede nad Turcima. A onaj ko se imalo razumije u arhitekturu shvatit će da se radi o staroj munari, a da je glavni džamijski dio pretvoren u crkvu.  Osim ovog dokaza-munare o življenju muslimana u Beču, ali i još nekih objekata prepravljenih u crkve, Evlija Čelebi je ostavio u svom putopisu zapis str.244.: ''Ako Bog da , opisaću kako sam u gradu Beču vidio ovu krunu''. Radi se Aleksandrovoj kruni kojom su krunisani kraljevi, evropskih država sa monoteističkom vlašću. Iz ove rečenice zaključujemo da je Evlija već bio u posjeti Beču prije izgona muslimanskog stanovništva iz Beča, dakle, u vremenskom periodu dok su muslimani bili žitelji Beča i imali vlast, jer nije se moglo desiti da neki grad, u kome su kontrolu imali kršćani, posjeti muslimanski putopisac –ratnik, barem u to vrijeme trajanja sukoba, a da nakon zauzimanja Beča od strane katolika on nije moga izvršiti svoje obećanje putujući u Beč.  bosnjaci.net