Deveti januar bio je sastavni dio velikosrpskog projekta stvaranja velike Srbije na područjima Bosne 

i Hercegovine i Hrvatske, u okviru koga su počinjeni stravični zločini, uključujući i genocid.  Piše: Dženana Karup Druško

Deveti januar ponovo se obilježava kao Dan Republike Srpske u ovom bosanskohercegovačkom entitetu i pored Odluke Ustavnog suda BiH po kojoj je to neustavno. Žalosno je da su Tužiteljstvo i Sud BiH nijemi posmatrači svega toga, iako bi, upravo, Tužiteljstvo BiH trebalo da istražuje i optužuje one koji ne poštuju odluke Ustavnog suda BiH.

Za razliku od Tužiteljstva i Suda BiH koji očito nemaju nikakav stav o 9. januaru, samim tim dajući mu legitimitet i podršku onima koji ga slave, UN-ov Međunarodni krivični sud za bivšu Jugoslavije detaljno je utvrdio činjenice o 9. januaru i presudio i kaznio sve oni koji su organizirali i sproveli ideju 9. januara, kao osnovu za počinjene zločine nad Bošnjacima i Hrvatima u Bosni i Hercegovini.

Haške činjenice iz presuda

Haški tribunal je presudama protiv najodgovornijih osudio i Deklaraciju o 9. januaru, kao i cijeli niz događaja prije i poslije, utvrđujući da su se “poslanici Skupštine srpskog naroda u BiH sastali 21. decembra 1991, izrazili snažno protivljenje procesu koji je predložila Badinterova komisija, i odobrili pripreme za formiranje srpske republike. 9. januara 1992. Skupština srpskog naroda u BiH proglasila je SrRBiH, kojoj je 12. augusta 1992. promijenjeno ime u RS. Proglašenje SrRBiH od strane Skupštine bosanskih Srba u januaru 1992. bilo je potvrda teritorijalnih ciljeva i ideologije rukovodstva bosanskih Srba, koje je tražilo stvaranje zasebne srpske države” (Presuda Radovan Karadžić)

“Skupština je dodala sljedeće – teritorijalno razgraničenje sa političkim zajednicama drugih. Deklaracija se trebala provesti u slučaju da nezavisnost BiH prizna međunarodna zajednica. Usprkos tome, naoružavanje srpskog stanovništva vršeno uz podršku SDS-a u istom periodu ukazuje na to da se rukovodstvo bosanskih Srba istovremeno pripremalo za drugi pravac djelovanja.” (Presuda Momčilo Krajišnik)

“Početkom 1992, dok su trajali međunarodni pregovori kojima se pokušavalo riješiti pitanje statusa BiH, rukovodstvo bosanskih Srba provelo je svoj tajni plan da teritorije koje su smatrali svojima odvoje od postojećih struktura SRBiH i stvore zasebnu državu bosanskih Srba. Skupština Srpske Republike BiH proglasila je 9. januara 1992. Srpsku Republiku BiH, koja će 12. augusta 1992. biti preimenovana u Republiku Srpsku. Ona se sastojala od tzv. srpskih autonomnih oblasti. Pretresno vijeće stoga zaključuje da je oružani sukob koji se odvijao u ‘Autonomnoj regije Krajina’ (ARK) tokom cijelog perioda bio međunarodnog karaktera. Pretresno vijeće je dalje uvjereno da zaključenje Dejtonskog sporazuma predstavlja potvrdu ex post facto da je od samog početka i cijelim tokom oružanog sukoba SRJ vršila sveukupnu kontrolu nad Srpskom Republikom BiH i bosanskim Srbima.” (Presuda Radoslav Brđanin)

“Teritorija pod kontrolom snaga bosanskih Srba prvobitno je bila poznata kao Srpska Republika BiH, a preimenovana je u Republiku Srpsku. Ovaj entitet nije nastao dok Skupština srpskog naroda BiH nije proglasila nezavisnost Republike 9. januara 1992. u svojoj pobuni protiv de jure vlade Republike BiH u Sarajevu. Republika Srpska, koja je formalno uspostavljena u januaru 1992. nije imala svoju vojsku sve do podjele i preimenovanja JNA, a nije imala ni potrebe za vojskom jer je Savezna Republika Jugoslavija (Srbija i Crna Gora) provodila vojne operacije neophodne za uspostavljanje Velike Srbije. U stvarnosti SRJ je vršila opštu političku i vojnu kontrolu nad Republikom Srpskom, barem između 1992. i 1995. (u ovom kontekstu, kontrola uključuje učestvovanje u planiranju i nadziranju vojnih operacija koje su u toku).

U ovom predmetu, Pretresno vijeće je zaključilo da je žalilac učestvovao u oružanom sukobu koji se između maja i decembra 1992. odigrao na području Prijedora. Jedan aspekt tog sukoba bila je politika počinjavanja nečovječnih djela nad nesrpskim stanovništvom tog područja u okviru pokušaja stvaranja Velike Srbije.” (Presuda Duško Tadić)

“Skupština bosanskih Srba je pozvala na teritorijalno razgraničenje sa političkim zajednicama drugih naroda u BiH. Proglašenje Republike srpskog naroda BiH u januaru 1992. bio je posljednji korak u postepenoj izgradnji zasebnog entiteta u BiH. Pretresno vijeće utvrđuje da su promovirali teritorijalnu podjelu po etničkim linijama i uspostavljanje zasebnih, paralelnih političkih, policijskih i vojnih institucija bosanskih Srba već od maja 1991.” (Presuda Ratko Mladić)

Stvaranje velike Srbije

U svim ovim presudama osuđeni su i zločini počinjeni nad Bošnjacima i Hrvatima s ciljem i u okviru realizacije plana “stvaranja Republike Srpske”. Kada se prije dvije godine ispostavilo da je na “svečanom obilježavanju 9. januara” bio i hrvatski ambasador, Hrvatska je reagirala i povukla ga iz BiH, što je bio samo kozmetički potez zbog njihove javnosti, jer su nastavili pružati podršku Draganu Čoviću koji je, također, taj dan s ambasadorom u Banja Luci slavio 9. januar. Izuzme li se period politike Stjepana Mesića, očito je da je to kontinuitet srpsko-hrvatske politike prema BiH, a upravo u Haagu su ta dva koncepta doživjela veliki poraz kroz presude najodgovornijim pojedincima koji su ih realizirali počinjenjem stravičnih ratnih zločina.

Da podsjetimo one koji su zaboravili (ili ne znaju): “U govoru pred srpskim predstavnicima u Banja Luci, 13. oktobra 1990. Karadžic je iznio stav da je srpski narod jedinstven i govorio je o svom strahu da će BiH ići putem odvajanja od Jugoslavije i da će Srbi biti odvojeni od Srbije te da će postati nacionalna manjina: ‘Nama Srbima podjednako je pogubna velika Hrvatska kao što je pogubna i velika Bosna i Hercegovina, kao nekakva samostalna, iz Jugoslavije izdvojena država’.” (Presuda Karadžić)

“U podržavanju stvaranja Velike Srbije, koja je iz teorije počela prelaziti u stvarnost nakon izbora 1990, SDS je brzo počela osnivati zasebne strukture vlasti.” (Presuda Tadić) “Od višestranačkih izbora i početkom 1991. SDS je računao na to da će JNA i MUP braniti suverenitet i teritorijalni integritet Jugoslavije, koji su u to vrijeme bili glavni politički ciljevi SDS-a. To znači da su se Srbi većinom osjećali zaštićeni saveznim i republičkim ustanovama, usprkos određenim pripremama za samoodbranu, za koje je rukovodstvo SDS-a znalo. (…) U proljeće 1991. SDS je, u suradnji s jugoslovenskim vlastima, počeo da naoružava i mobiliše srpsko stanovništvo u mnogim opštinama širom BiH. Oficiri JNA i MUP-a pomagali su članovima SDS-a u nabavci i raspodjeli oružja. (Presuda Krajišnik)

“Ratni plan je finaliziran 14. novembra 1993. i potpisao ga je Zoran Lilić, kao predsjednik Vrhovnog saveta odbrane SRJ (Srbija i Crna Gora).” Planom se predviđalo stvaranje jedinstvene srpske države, a bilo je predviđeno i da sve tri vojske (Vojska Jugoslavije, Vojska Srpske Republike Krajine (Hrvatska) i Vojska Republike Srpske) imaju zajednički vojni cilj, vojnu doktrinu i vojnu strategiju. Opći cilj plana bio je: “Odbraniti teritorijalni integritet srpskih država zapadno od rijeke Drine i rijeke Dunava, SRJ, zaštiti srpski narod od genocida, osloboditi delove srpskih teritorija sa većinskim srpskim stanovništvom, stvoriti uslove za uspostavljanje jedinstvene države srpskog naroda, sprečiti stvaranje velike Hrvatske i kompaktne islamske države na prostorima bivše Jugoslavije.” (Presuda Momčilo Perišić)

Žrtve hrvatskog naroda

Kontinuitet te politike danas je, 9. januara 2021. godine, potvrdio ministar unutrašnjih poslova Srbije, Aleksandar Vulin, poručivši da je “dan osnivanja Republike Srpske praznik za sve Srbe”, zatim da je “očuvanje Republike Srpske pravo i obaveza svih Srba”, ali i da Srbija i Republika Srpska “nikada nisu bile bliže i jedinstvenije” zahvaljujući Aleksandru Vučiću. Žalosno je da današnja hrvatska politika u BiH, ali i u Zagrebu, to podržava zaboravljajući koje je žrtve hrvatski narod podnio zbog toga.

Očito treba podsjetiti da su meta te velikosrpske politike bili Hrvati ne samo u BiH, nego i u Hrvatskoj, pri čemu su mnogi stradali. Samo zahvaljujući američkoj politici Hrvatska je

uspjela sačuvati cjelokupnost svojih granica. Danas je prosto nevjerovatno da Hrvatska ignorira zaključke iz presude Milanu Matriću: “Pretresnom veću je predočena znatna količina dokaza o tome da su cilj ujedinjavanja srpskih teritorija prihvatila rukovodstva u Srbiji, u RS u BiH, kao i u SAO Krajini i RSK. Pretresno veće, stoga, konstatuje da su u sprovođenju UZP zajedničkog kažnjivog cilja učestvovali, pored ostalih, Blagoje Adžić, Milan Babić, Radmilo Bogdanović, Veljko Kadijević, Radovan Karadžić, Slobodan Milošević, Ratko Mladić, Vojislav Šešelj, Franko Simatović zvani Frenki, Jovica Stanišić i kapetan Dragan Vasiljković.”

Optužnica i međupresuda protiv Slobodana Miloševića sadrži bezbroj dokaza o planovima i stradanju Bošnjaka i Hrvata u BiH upravo i zbog Deklaracije o 9. januaru, a što se detaljno navodi u optužnici. No, čini se da, nažalost, Miloradu Dodiku i Draganu Čoviću, kao ranije Karadžiću i Mati Bobanu, odnosno Srbiji i Hrvatskoj, međusobne žrtve ne znače ništa u realizaciji ideja Velike Srbije i Velike Hrvatske (danas kroz treći entitet podržan iz Banja Luke ali isključivo na teritoriji Federacije) kako to opisuju presude Haškog tribunala.

Ratnohuškačke poruke devedesetih

S obzirom da još uvijek nisu nestale te ideje o nekakvim velikim nacionalnim državama (na račun Bosne i Hercegovine), a koje se i dalje, kao i 90-tih, “pravdaju” razlozima iz prošlosti, uz konstanto negiranje međunarodnih presuda (ICTY ICJ) i historijski revizionizam, očito treba podsjetiti da se UN-ov Sud u Haagu bavio i time.

“Teritorijalna podjela između katoličke i pravoslavne grane hrišćanstva istorijski se stoljećima protezala kroz teritoriju bivše Jugoslavije. Kada se Otomansko carstvo, ne zaustavljajući se nakon osvajanja Konstantinopolja, proširilo većim dijelom Balkana, promjenljiva granica između katoličkog hrišćanstva i islama, koja je takođe štitila brojno hrišćansko pravoslavno stanovništvo, obično se provlačila kroz Bosnu ili pored Bosne. (…) Te 1989. godine – 600-te godišnjice bitke na Kosovu – mnogi srpski mitinzi održavani su u čast te bitke i na svakom je podržavan srpski nacionalizam.

Za Srbe njihova borba iz 14. stoljeća protiv turskog neprijatelja, bez pomoći drugih balkanskih naroda, predstavlja ratni poklič za Veliku Srbiju. Slobodan Milošević, tada već moćna politička ličnost u Srbiji, kao partijski rukovodilac održao je govor na masovnom mitingu na mjestu same bitke. Govorio je kao zaštitnik i pokrovitelj Srba širom Jugoslavije, izjavljujući da neće nikom dozvoliti da bije srpski narod. (…) Pojam Velike Srbije obuhvata dva različita aspekta: prvo je tu pitanje, koje smo već spomenuli, to jest uključivanje dvije autonomne pokrajine, Vojvodine i Kosova, u Srbiju; i drugo, proširenje tako uvećane Srbije, zajedno sa Crnom Gorom, u dijelove Hrvatske i Bosne i Hercegovine u kojima živi značajno srpsko stanovništvo.” (Presuda Tadić)

Vijeće u presudi Tadiću navodi i ovo: “Propagandna kampanja koja je pratila ovaj pokret započeta je već 1989. proslavom 600-te godišnjice bitke na Kosovu. Za vrijeme proslave, sredstva javnog informisanja pod srpskom kontrolom izjavljivala su da su ostali na ovom području iznevjerili Srbe kada su Turci Osmanlije izvršili invaziju. U javnim govorima i sredstvima informisanja, srpske političke vođe veličale su slavnu prošlost i obavještavale svoje slušaoce da će Srbi, ako se ne udruže, ponovo biti izloženi napadima ‘ustaša’, što je izraz korišten za ulijevanje straha Srbima.

Opasnost od ‘fundamentalističke, politizovane’ muslimanske zajednice takođe je predstavljana kao prijetnja. Nakon raspada bivše Jugoslavije, glavna tema u sredstvima javnog informisanja pod kontrolom Srba bila je da, ako iz bilo kojeg razloga Srbi budu postali manjinsko stanovništvo... njihova cjelokupna egzistencija mogla bi biti pogibeljna i ugrožena... (te stoga) nemaju izbora do sveobuhvatnog rata protiv svih drugih ili da budu podvrgnuti starom tipu koncentracionog logora, čiji je simbol Jasenovac.”

Značaj ovih činjenica je i u tome što su utvrđene u prvom suđenju koje je vođeno u Haškom tribunalom.

Poruke danas su iste kao one 90-tih

Aleksandar Vulin, kao ministar unutrašnjih poslova Srbije, danas je istakao da je Republika Srpska nastala “kao otpor srpskog naroda ponavljanju jasenovačkog genocida, ne samo Srba koji žive zapadno od Drine, već otpora celokupnog srpskog naroda”. Ivica Dačić, predsjednik Skupštine Srbije, poručio je: “Ante Pavelić je planirao da Banja Luka bude glavni grad NDH, danas je ona glavna Republike Srpske”. Aleksandar Vučić, predsjednik Srbije, izjavio je: “Srbija će ostati pouzdani oslonac Republike Srpske… Živela Srpska! Živela Srbija!” Andrija Mandić, lider Nove srpske demokratije koja (od zadnjih izbora) u vlasti u Crnoj Gori: “Republika Srpska je simbol hrabrosti i odlučnosti. Od vremena Nemanjića, čiju slavu slavi, ona je naša najveća tekovina zapadno od Drine.”

Ruska Gazeta je pišući o proslavi Dana Rs-a istakla da “Moskva u Republici Srpskoj vidi odgovornog partnera na Balkanu i podsjeća se na posjetu ruskog ministra spoljnih poslova Sergeja Lavrova, te sastanak sa najvišim zvaničnicima Srpske. Gazeta navodi da je Lavrov tada rekao da je Republika Srpska za Rusiju dugoročno dobar partner, te da Ruska Federacija cijeni prijateljske veze i povjerenje sa Banjalukom.”

Danas je Dodik izjavio da je proglašavanjem Republike Srpske “zaustavljeno kontinuirano urušavanje srpske nacionalne ideje, koje je na ovim prostorima prisutno od dolaska Turaka, preko Austrougara, komunista, pa sve do danas”, dalje tvrdeći da je RS “naš odgovor za sva stradanja, poniženja i omalovažavanja kojima su nas kao narod izlagali stotinama godina, pokušavajući da zatru našu nacionalnu i vjersku svijest, što su pokušali i 90-ih godina prošlog vijeka.”

Ponovo se isti crni i opasni oblaci nadvijaju nad Bosnu i Hercegovinu i ponovo dolaze iz Srbije i Crne Gore, a Dragan Čović ih podržava. Retorika ’90-tih žešća je nego ikad od okončanja rata.

Hrvatska je, perući sebe od odgovornosti, preko noći zaboravila ko je bio agresor na Hrvatsku i na Bosnu i Hercegovinu. U vrijeme Milanovićeve Vlade Dodik je oslobođen pred Županijskim sudom u Zagrebu za podsticanje na granatiranje, ironije, Zagreba! Hrvatska je Zaključkom Milanovićeve Vlade zaustavila saradnju sa BiH u progonu (svojih) zločinaca. Ranije je Zakonom o ništetnosti napravljen dogovor sa Srbijom o odustajanju od progona ratnih zločinaca i suštinski na snazi su samo potjernice protiv državljana BiH, a uz zaštitu i utočišta koju Srbija i Hrvatska daju svojim zločincima, progone se samo pripadnici Armije RBiH koji su branili državu od dvije agresije, Srbije i Hrvatske. Dragan Mektić nas je informisao da je istraga “Maestral” u BiH protiv rukovodstva RH obustavljena, a zbog zločina počinjenih u operaciji Bljesak (dio operacije Oluja) na području BiH.

Poražene zločinačke politike

Srbija i Hrvatska su zbog “viših političkih interesa” već duže vrijeme “zaboravile” međusobne žrtve, nema progona i cijeli pravosudni sistemi su se prilagodili odlukama politika. Tako se može gledati i optuženje Tužiteljstva BiH pripadnika HVO-a iz Orašja koje izgleda kao osveta zbog njihove neposlušnosti u ratu i odbijanja da osiguraju široki koridor za Srbe (nakon izdaje i prodaje Posavine u kojoj je živjelo preko 100.000 Hrvata), kao i da se povinuju naredbama HRHB.

Da li Hrvatska pristaje na sintagmu da se dogovor iz Karađorđeva danas zamjeni lex usvojenim međunarodnim pravnim institutima, kao npr.udruženi srpsko-hrvatski zločinacki poduhvat protiv BiH, što se sve češće pominje u američkim krugovima?

Deveti januar bio je sastavni dio velikosrpskog projekta stvaranja velike Srbije na područjima Bosne i Hercegovine i Hrvatske, u okviru koga su počinjeni stravični zločini, uključujući i genocid. Hrvatska je tužila Srbiju za genocid pred Međunarodnim sudom pravde, kao i BiH. Da li je ulog “samo” trenutno razbijanje BiH i “zaštita svojih zločinaca”, pri čemu se Hrvatska odrekla svojih žrtava koji su nastradali usljed srbijanske agresije, ili postoje i druge poveznice? Kao što je ruska politika?

Čini se da nakon promjena u SAD-u ne treba da brine samo Aleksandar Vučić zbog svoje šizofrene politike stvaranja nestabilnosti na Balkanu (a što su Dodik i Čović nedavno briljantno prezentirali pred Vijećem sigurnosti), nego i zvanični Zagreb koji svoju teritorijalnu cjelokupnost, ali i članstvo u NATO i EU “duguje” SAD-u (i Stjepanu Mesicu). Zvanični Zagreb se odrekao HRHB Vašingtonskim sporazumom, a danas slave i podržavaju Dodika i 9. januar, ali i HRHB-a. Neko će morati u zvaničnom Zagrebu, ali i Beogradu dati odgovore na pitanje zašto se u BiH podržavaju poražene zločinačke politike?

Što se tiče predsjedavajućeg Predsjedništva BiH on će danas u Banja Luci proslavljati dan koji su pokrenuli i utemeljili ratni zločinci koji su presuđeni za najstrašnije zločine počinjene u Evropi nakon Drugog svjetskog rata. Na teritoriji koja je okupana krvlju nevinih, sa spoznajom da će u historiji ostati zabilježen kao neko ko je svojom “borbom za RS” – rušenjem BiH i njenih institucija, negiranjem genocida, ruskim vezama, srbijanskim pokroviteljstvom, ukrajinskom ikonom i sukobom sa SAD –  značajno doprinio da se uskoro istina, pravda i pravo, uz podršku SAD-a Bosni i Hercegovini, koja je kako je nedavno ponovio američki ambasador neupitna, nađu na istom mjestu – mjestu zvanom Republika Srpska, koja je bosanskohercegovački entitet.  (Avangarda.ba)